کاپوت یا کاندوم پوششی است مثل دستکش. کاندوم آلت را می پوشاند، همانطوری که دستکش دست را پوشش می دهد. کاندوم ها معمولاً از جنس لاستیک نازک یا مواد مشابه لاستیک تهیه می شوند.
قرنهاست که بشر از روده و مثانه و پوست جانوران و نیز از ابریشم و کتان برای تهیه کاپوت بهره برمیگیرد. اما نخستین کاپوت، به شکل امروزی، در حدود سال های 1750 میلادی توسط کاندوم (Colonel Condom) جراح ارتش انگلستان ساخته شد و مراد از تهیه آن در درجه اول پیشگیری از بیماری های مقاربتی بود.
در حال حاضر کاپوت از روده جانوران و کیسه هوایی ماهی ها ساخته می شود ولی نوع معمولی و فراوان آن از لاستیک و نایلون است. کاپوت های امروزی بصورت استوانه ای است که در انتهای بسته آن، محفظه کوچکی به شکل سر پستانک، برای تجمع منی، وجود دارد. کاپوت های موجود در بازار درجه بندی و اندازه معلوم ندارد و بیشتر آنها اندکی از اندازه متوسط آلت برخاسته ( 15 سانتی متر طول و 3/5 سانتیمتر قطر ) بزرگتر است. نوعی از کاپوت که فقط کلاهک آلت را می پوشاند نیز وجود دارد و اصطلاح کاپوت (Capot) برای این نوع بخصوص بکار می رود.
کاپوت با همان کاندوم وسیله مطمئنی است که می توان آنرا به تعداد دلخواه از داروخانه ها و فروشندگان دیگر تهیه کرد. کاپوت را نباید به مدت طولانی بی مصرف نگه داشت و نباید آنرا در معرض تابش نور خورشید قرار داد. نزدیکی با کاپوت بیش از تمام روش های دیگر در دنیا مورد استفاده قرار می گیرد و با توجه به آنکه روشی کاملاً موثر است (نسبت آبستنی در حدود7) و عوارض و خطراتی نیز ندارد، می توان آنرا از جمله عاقلانه ترین روش های جلوگیری از آبستنی دانست. بیشتر آبستنی هایی که در ضمن استفاده از کاپوت رخ می دهد مربوط به سوراخ بودن آن یا بد بکار بردن آن است. لازم است پیش از بکار بردن کاپوت، در آن دمیده شود و وجود هرگونه سوراخ یا پنچری در آن تحقیق گردد. پرکردن کاپوت از آب برای این منظور صلاح نیست و آنرا خراب می کند. غالباً هنگامی که زن و شوهری مدتی از این روش برای جلوگیری از آبستنی استفاده کردند، دیگر حاضر به پذیرفتن روش های دیگر نیستند.